Ai die rugby...

-Mariska Kelly-
Dis die Currie-beker finaal en Meyer Bosman het nou net vir die Cheetahs ‘n drie gedruk. Die laaste paar minute flits op die scorebord verby en met alle logika redeneer ek “…dis verby…” Die teleurstelling syfer deur my lyf . Diep, diep, diep binne my hart is daar nog ‘n tikkie hoop vir ‘n Bulls oorwinning.
Met die sekondes wat al vinniger verby flits, kwyn die laaste hoop ook stadig weg. Op Loftus is die blou vlaggies stil toe die eindfluitjie blaas. My selfoon lui, dis ‘n sarkastiese Cheetah-ondersteuner wat net haar kamma meegevoel wil betuig…ek sit die foon sommer in haar oor neer.
Dis ‘n modern day tragedy wat hom hier voor ons afspeel. Na soveel jaar is die beker nou uit die Bulls se hande uit. Vanaand gaan die manne en dalk sekere ou tannies hard kuier, Cheetah-ondersteuners om te celebrate en die Bulls-ondersteuners om hul sorge te “versuip”.
Die Sondag koerante sal dit natuurlik uitbassuin, die enigste bemoediging is dat teen Maandag sal Britney darm alweer ‘n oops gehad en dan is selfs dié nederlaag nie meer so erg nie.
Wat ek eintlik wil sê is dat die mens is darem maar ‘n snaakse ding is. Ons raak heeltemal ontsteld en bewoë oor 15 outjies wat ‘n nederlaag lei. In so mate dat die helfte van die ou Transvaal nie eers Sondag kerk toe wil gaan omdat hul steeds aan BLS (Bulls-lost- sindroom) lei. Besef ons rêgtig waaror die lewe gaan? Ek meen, jy lê nooit in die nag wakker omdat jy jou oor die oorlog in Irak bekommer nie en het jy jouself al ooit besimpeld gedrink oor global warming? Ek dink nie so nie
Ek verstaan die hele ding van teamspirit en trots en al daai dinge, but there is so much more to life. Ek dink net miskien was nodig dat die Bulls moes verloor. Ten minste het dit my weer ‘n les geleer. Dis tyd dat ons ‘n passie kry vir ons wêreld en sy mense, vir die dinge wat regtig ‘n verskil kan maak. So vir die wat steeds in wroeging is oor die Bulls se nederlaag en elke keer steek pyne in jou hart kry as daai simpel sms grappies deur kom, just let it go…whoosa!